O άνθρωπος ως σημαίνον, που βρίσκει καταφύγιο στον υπαρξισμό, σε μια κοινωνία που τα πρότυπά του βρίσκονται στο κέντρο του κοινωνικού κυκλώνα αντικαθίσταται πλέον από έναν διαφορετικό - αλλιώτικο άνθρωπο που αρκείται στο να συμπληρώνει και να διακοσμεί την πραγματικότητα.Εναν άνθρωπο που παγώνει το χρόνο, δεν εξελίσσεται και δεν βουτάει τα δάχτυλά του στο μέλι της ζωής.
Σε αντιδιαστολή με τον άνθρωπο ο χώρος (πολεοδομικός ή και φυσικός) είναι κυρίαρχος. Έχει ξεπεράσει κατά πολύ τον δημιουργό του, τον άνθρωπο, προσβάλλοντας τον καθωσπρεπισμό, χαράζοντας δική του πορεία στην ιστορική συνέχεια και στέλνει το καθ' εικόνα και το καθ' ομοίωση στο χρονοντούλαπο. Αποτελεί εικόνα από το μέλλον με δική του συνείδηση.
Η φωτογραφία, στο τερέν της αντιπαράθεσης μεταξύ ανθρώπου και χώρου, αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο του διαιτητή - παρατηρητή και επιφορτίζεται από τις ανίερες ίσες αποστάσεις. Απαλλάσσεται από την κηδεμονία της πραγματικότητας και δεν αναζητά τις ένδοξες δάφνες του παρελθόντος. Η αποδοχή της ιδιότυπης αναμέτρησης πλέον δεν είναι γι αυτήν συγκεχυμένη.
Τέλος ο άνθρωπος ως φωτογράφος δεν γοητέυεται από τον ολοκληρωτισμό των στερεοτύπων και των συναισθημάτων αλλά συνδιαλλέγεται με την τυχαιότητα των όσων περικλείονται στην οπτική ζώνη του φακού της μηχανής του. Σαν μια προσπάθεια ανάδειξης του ελάχιστου εαυτού* στον χώρο.
*Η φράση "ελάχιστος εαυτός" είναι δανεισμένη από το ομώνυμο άλμπουμ του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
φωτογραφίες:Νίκος Βαρδακαστάνης, Γιάννης Ζινδριλής
κείμενο:Γιάννης Ζινδριλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου