Είμαστε μια κοινωνία ασσύληπτα δυστυχισμένων ανθρώπων: μοναχικοί, αγχώδεις, καταπιεσμένοι, καταστροφικοί, εξαρτημένοι - άνθρωποι που νιώθουμε ευχαρίστηση όταν σκοτώνουμε την ώρα μας, που τόσο σκληρά προσπαθούμε να εξοικονομήσουμε...
Έχουμε γίνει "εξαμβλωτικά τέρατα της φύσης", που ενώ από τις ίδιες τις συνθήκες της ύπαρξής μας ζούμε μέσα σ' αυτήν, με το χάρισμα της λογικής μας την ξεπερνάμε. Έτσι προσπαθήσαμε να λύσουμε το υπαρξιακό μας πρόβλημα εγκαταλείποντας τη Μεσσιανική αντίληψη της αρμονίας ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, κατακτώντας τη φύση και μετασχηματίζοντάς τη σύμφωνα με τους σκοπούς μας, μέχρι που αυτή η κατάκτηση άρχισε να γίνετε συνώνυμη με την καταστροφή. Το πνεύμα κατάκτησης και εχθρότητας μας έχει τυφλώσει σε τέτοιο βαθμό, που δεν μπορούμε να δούμε ότι οι φυσικές πηγές είναι περιορισμένες και μπορεί τελικά να εξαντληθούν. Τότε η φύση θα ρίξει πίσω τα βέλη της ενάντια στην ανθρώπινη αρπακτικότητα...
Μια νέα κοινωνία είναι δυνατή μόνο αν, στη διάρκεια της εξέλιξής της, αναπτυχθεί παράλληλα κι ένα νέο ανθρώπινο πλάσμα ή, πιο απλά, αν συμβεί μια θεμελιακή αλλαγή στη χαρακτηροδομή του σύγχρονου ανθρώπου...
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Έριχ Φρομ "Να έχεις ή να είσαι"
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης, Γιάννης Ζινδριλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου